Suplementacja magnezem, a insulina

Insulina, a magnez? Zacznijmy od tego, że bardzo często mówiło się swego czasu o zjawisku insulinooporności. Występowanie tego zjawiska de facto może ograniczać progres w zakresie poprawy możliwości wysiłkowych. Niestety nierzadko zdarza się, że po prostu nasz organizm w pewnych okolicznościach (w miarę upływu czasu) uodparnia się na działanie insuliny, co dotyczy też jej anabolicznego wpływu na mięśnie. Z czym może to być związane i o co chodzi? Co ma z tym wspólnego niedobór magnezu oraz jak sam magnez wspomaga postępy sylwetkowe?

Magnez i suplementacja, a sylwetka i możliwości wysiłkowe

Zazwyczaj rola magnezu jest ograniczania do samych ogólników. Warto jednak nieco rozszerzyć temat i tym samym podać trochę konkretów. Za podstawową funkcję magnezu w organizmie człowieka uznałbym jego możliwość do przenoszenia grup fosforylowych na drodze aktywacji określonych enzymów. W mniejszym lub większym zakresie (jest to zależne od wielu czynników) spełnia się też jako czynnik wspierający wykorzystywanie związków bogato energetycznych, takich jak ATP czy GTP. Pierwiastek ten aktywuję różne enzymy biorąc udział w przemianach bazowych składników pokarmowych – tłuszcze, białka, węglowodany. Ochrania też ściany naczyń krwionośnych.

Do budowy każdego grama masy mięśniowej organizm wyraża stosunkowo duże zapotrzebowanie na magnez. Podobnież w przypadku syntezy aminokwasów, cząsteczek białkowych i samych białek mięśni. Wszak to właśnie w tkance mięśniowej znajduje się około 30, a nawet 35% całkowitej puli magnezowej organizmu człowieka, a to już daje nam pewien pogląd na jego znaczenie. Warto też wspomnieć, że nośnik energetyczny ATP (adenozyno-tri-fosforan) jest zaliczany do specyficznych nukleotydów zawierających stosunkowo duże ilości atomów magnezowych. Wspomniane atomy magnezu wchodzą w reakcje z rodnikami fosforanowymi, co z kolei oddziałuje na funkcjonowanie i przebieg reakcji związanych z białkami kurczliwymi. Tym samym posiada zdolność do przeciwdziałania niechcianym i nadmiernym skurczom mięśniowym. Niebagatelna jest też rola związku magnezu z ATP chociażby ze względu na procesy anaboliczne związane z białkami mięśniowymi (również pod kątem hormonalnym). Dokładniej:

• Impuls aktywizacji hormonów anabolicznych.
• Warunkowanie i optymalizacja enzymów anabolicznych.
• Stymulacja DNA oraz RNA.
• Synteza białek.
• Przemiana aminokwasów do postaci aktywnej.
• Produkcja białek mięśniowych.

Wrażliwość insulinowa, a magnez i insulina

Insulina jest głównie hormonem regulującym glikemię i jednocześnie zaliczanym do tych o charakterze silnie anabolicznym. W momencie, gdy następuje gwałtowny wyrzut cukru we krwi dochodzi też do wyrzutu insuliny w celu ustabilizowania poziomu glukozy (efekt wahadła). Insulina w tym przypadku pełni niejako rolę transportera przenoszącego cząsteczki glukozy do innych tkanek (obwodowych) oraz do narządu wątrobowego. Sama wrażliwość insulinowa będzie zatem dla nas pewnym czynnikiem zbierającym informacje o intensywności odbioru sygnałów emitowanych przez insulinę m.in. jako hormon anaboliczny. Łączy się to wszak z wrażliwością tkanki mięśniowej na rozwojowe działanie hormonu. Sama wrażliwość jest zależna od różnorodnych czynników, jednakże obniżenie jej może być w bardzo dużej mierze powiązane z niewłaściwą dietą. Łączy się to również z zaburzeniami w przebiegu przemian energetycznych.

Magnez z drugiej strony posiada stosunkowo duży wpływ na aktywację hormonów, w tym insuliny, oraz ich uwalnianie. Optymalizuje nie tylko pracę mitochondriów, ale i rybosomów i lizosomów wchodząc też w interakcje hormonalne insuliny związane z procesami syntezy.

W 2005 roku opublikowano „Diabetes Care Journal” badanie mówiące o niedoborach magnezu związanych właśnie z insulinoopornością u dzieci. Podobne zdanie na temat podwyższania wrażliwości insulinowej i tym samym znoszenia insulinooporności mieli badacze z Tufts University w Massachusetts. Podobne opinie zostały wyrażone w badaniu przeprowadzonym przez naukowców University of Virginia (Huerta i współpracownicy), gdzie udział wzięły grupy osób składające się z dzieci cierpiących na otyłość. Z badań wynikało, że zbyt niski poziom obecności magnezu w organizmie obniża wrażliwość na insulinę. Oczywiście masa ciała, a w zasadzie poziom tkanki tłuszczowej może również oddziaływać na tę zależność, co należałoby wziąć pod uwagę. Wywnioskowano też, że może to działać obustronnie. A zatem: deficyt magnezu obniża wrażliwość insulinową, ale jednocześnie przy odwrotnej sytuacji, zaburzenia przemian energetycznych i samych procesów związanych z insuliną mogą powodować spadki poziomu magnezu w organizmie. Należy wziąć też pod uwagę, że większość badań przeprowadzana była na określonej grupie osób, a nie koniecznie na osobach uznawanych powszechnie za zdrowe. W większości były to osoby ze zdiagnozowaną cukrzycą czy z nadmiernym poziomem tkanki tłuszczowej. Również dzieci, a jak wiadomo okres stricte rozwojowy często rządzi się innymi prawami. Niemniej jednak badania MSSI potwierdzają, że suplementacja magnezem poprawia wrażliwość insulinową u ludzi z cukrzyca typu 2, co może być obiecujące oraz mieć moim zdaniem pozytywny oddźwięk również wśród sportowców. Tak czy inaczej wiadomo, że magnez zaliczany jest do pierwiastków poprawiających ogólne funkcjonowanie organizmu i sprzyjających poprawę rezultatów siłowych czy też sylwetkowych. Warto więc skorzystać z suplementacji – zwiększone pożytkowanie przy wysokiej intensywności trybu życia jest przecież ściśle związane z podwyższonym zapotrzebowaniem.

Powyższy tekst umieszczony na blogu www.Bodymania.pl objęty jest ochroną wynikającą z ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Właścicielem autorskich praw majątkowych jest Bodymania Sp. z.o.o. i S.K. Zastrzega się, że w rozumieniu art. 25 ust.1 pkt.1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, dalsze rozpowszechnianie powyższego tekstu opublikowanego na blogu www.Bodymania.pl jest zabronione niezależnie od celu w jakim rozpowszechnienie miałoby nastąpić oraz niezależnie od użytego środka przekazu.